W pętli beznadziei... (myśli samobójcze)

                               Etapy fantazji samobójczych 

Poziom 1. Wyobrażenia bycia martwym. Do tych fantazji mogą skłaniać np. gry komputerowe, oferujące np. „cztery życia”. Wyobrażenia te powoli zbliżają się do rzeczywistości i skłaniają daną osobę do wprowadzenia ich w czyn.

Poziom 2. Wyobrażenia związane z podniesieniem na siebie ręki. Nie zawierają one jeszcze konkretnych planów. Mają najczęściej postać rozważania na temat sposobu popełnienia samobójstwa. Paradoksalnie, w tym miejscu brane są pod uwagę również względy estetyczne. Ludzie ci  są tak zdeterminowani, by doznać ulgi w swoim cierpieniu, że sprawa chwilowego cierpienia w momencie zadawania sobie śmierci schodzi na plan dalszy.

Poziom 3. Tu następuje najwyższe zagrożenie samobójstwem. Samobójstwo jest bardzo detalicznie zaplanowane. Kiedy człowiek, wcześniej publicznie fantazjujący na temat swojego samobójstwa, przestaje o tym mówić, to wzrasta bardzo silnie zawężenie dynamiczne i ma miejsce bardzo wysokie prawdopodobieństwo wprowadzenia planów w czyn. Bardzo silny, wszechogarniający  lęk i napięcie emocjonalne: trudno żyć i trudno umrzeć, trudno żyć z problemem i trudno znaleźć rozwiązanie.

Poniżej przedstawiamy elemnety SYNDROMU PRESUCYDALNEGO

A.  Zawężenie sytuacyjne.

              Czynnik ten dotyczy kilku wymiarów funkcjonowania człowieka:

- sytuacja – okoliczności „zmuszające” człowieka do pozbawienia się życia,    

  brak innego wyjścia. Istotne jest tutaj konfrontowanie się z wynikami  

  własnego postępowania.

- brak zdrowia – nieuleczalna choroba jako impuls do samobójstwa

- własne wyobrażenia na temat zagrożenia – obawa przed nawrotem raka,  

  ciągły lęk,  chęć uwolnienia się

B.  Zawężenie dynamiczne

     Można to porównać do siły, jaką daje przyciąganie ziemskie. „coś” z niezwykłą siła ciągnie człowieka do samounicestwienia się. Jest to silny, wewnętrzny przymus. Taka osoba z jednej strony przezywa lęk przed życiem, z drugiej strony – lęk przed śmiercią, lęk przed zmianą i ni może znaleźć żadnego wyjścia, które dawałoby trochę ulgi. Jedynym wyjściem wydaje się samobójstwo.

C. Zawężenie świata wartości.

         Stan ten narasta stopniowo i podstępnie. Zaczyna się od pewnego chaosu w tym, co jest ważne i czym się w życiu kierować. Potem te wartości zaczynają się dewaluować. Siła wartości słabnie.  Z czasem te wartości mają już tak małe znaczenie, że przestają wyznaczać człowiekowi jego sposób funkcjonowania.

D. Zawężenie interpersonalne.

              Czynnik ten oznacza, że relacje międzyludzkie miedzy tą osobą, a światem zewnętrznym są coraz uboższe. Następuje dewaluacja tych związków, osłabienie i wzrasta ich powierzchowność. Kiedy otoczenie dowiaduje się o śmierci tej osoby, to nie jest w stanie sobie go nawet często dobrze przypomnieć. Notabene, ma z tego tytułu poważne wyrzuty sumienia. Jest to swoiste „wyślizgnięcie” się z życia.

Interwencja kryzysowa jest działaniem doraźnym i krótkoterminowym zmierzającym do udzielenia natychmiastowej pomocy osobie w kryzysie. Pomoc taka obejmuje: psychoterapię, farmakoterapię, pomoc socjalną, materialną prawną .

Aby interwencja kryzysowa była skuteczna musi ona spełniać cztery warunki: 

- Bycie z osobą w kryzysie. Rozpoznanie kryzysu obliguje do pozostawania z klientem do końca, czyli pozytywnego rozwiązania.

- Postępowanie dyrektywne. Działania osoby interweniującej musza być jednoznaczne i zdecydowane, ponieważ osoba w kryzysie nie wie, co robić. Terapeuta przygląda się tej sytuacji z zewnątrz, może podpowiadać rozwiązania i pomagać je realizować.

 - Maksymalna empatia.

 - Uczenie rozwiązań, a nie dawanie gotowych produktów, z wyjątkiem pomocy społecznej. Chodzi o uaktywnienie osoby i wspieranie jej wysiłków

                          Kryzys jako zjawisko

Określenie kryzys może  ilustrować niespecyficzne zdarzenia w życiu prawie każdego człowieka, takie jak np.: narodziny, rozpoczęcie nauki w szkole, miesiączka, okres dojrzewania, kryzys wieku średniego, emerytura, itp. W tym znaczeniu jest to zjawisko nieuniknione i towarzyszące normalnemu rozwojowi, a pozytywne rozwiązywanie tych kryzysów jest miarą zdrowia psychicznego. Większość powyższych trudności, jakie napotykamy w życiu rozwiązujemy sami. Nasze siły i umiejętności są na tyle wystarczające, że możemy te trudności sami pokonać, co więcej, pozytywne rozwiązanie takiego kryzysu wzmacnia nas i powoduje wejście na wyższy etap rozwojowy.